Acclimatiseren in NL

Dag hallo!

Ik ben maandagochtend met beide benen op de Nederlandse bodem geland. Ruim een halfuur taxiën en wachten tot ons parkeerplek weer vrijkwam... Trolley gevonden en toen vliegensvlug kijken wie mij kwamen ophalen. Ik zag het eerst niet goed, maar tot mijn verbazing stond achter het raam; Judit naast mijn moeder. Ik kreeg een grote glimlach. De tranen die ik voelde toen ik uit het vliegtuig stapte, drukte ik gauw weg. Toen ik, net als met Hello Good Bye met mijn bagage karretje door de poortjes kwam, zag ik ook mijn vader staan. Speciaal voor mij waren mijn beide ouders, zonder hun "nieuwe" partner op het vliegveld gekomen. Judit had ooit het mij beloofd, maar dat was ik allang weer vergeten. Ik had dan ook nergens op gerekend. Vooral niet op een doordeweekse dag. Ik was blij verrast en tegelijk ook erg slaperig. Judit zei later dat ze had verwacht dat ik hard hollend en schreeuwend hen zou begroeten. Het bleef bij een beschaafd: "HOOII! Juud! Jij hier!!" Ik was denk ik onder de indruk van het feit dat zij met z'n drieën in 1 auto speciaal voor mij naar Schiphol waren gekomen. Dit moment koester ik in mijn hart!

Alles wat in huis verandert is, valt me des te meer op. Nieuwe stoelkussens, een andere klok, een vriezer minder. De dagelijkse discussies over wie laat de hond uit, eten koken, huis schoonmaken etc. heb ik he-le-maal niet gemist. Daar is niks aan verandert.

Toen ik 's avonds bij mijn vaders huis kwam, werd ik enthousiast besprongen door onze hond Libbe. Mijn allerliefste, trouwe vriend. Hij stoof door de kamer en liet me geen moment met rust. Hij had mij gemist en ik hem nog zoveel meer. De volgende ochtend likte hij me wakker. Goedemorgen... Fijn om terug te zijn...

Dinsdagavond was er een exclusieve avond bij de DA drogist in het dorp. Samen met Danique (en Jiska) er toch even heen. Ik liep er rond en kon het me niet veroorloven om iets te kopen. Ik vond het zo tegenstrijdig. In Afrika zijn mensen die in hongersnood verkeren en door de droogte op een houtje moeten bijten. En dan kom ik thuis en sla ik allemaal onnodige, verzorgingsproducten in. Nee, dat kan ik echt niet over mijn hart verkrijgen. Vooral niet nadat ik de maandag nog twee lokale vrouwen op de camping had blij gemaakt. De toilet-juffrouw had ik mijn mini's shampoo en douchegel gegeven en een andere dame een tas met haarspray, wegwerp washandjes en oordopjes. Ze omhelsde me en was dolgelukkig. Zoiets kleins maakt zoveel los.

Ik moet overal aan wennen. Dat ik een halfuur onder een te warme douche kan staan, wijn kan drinken & nacho's kan eten op het terras met mijn lieve nicht Amarens, gewoon over straat kan lopen of/en fietsen (vooral in het donker) zonder na te denken of het wel veilig is. Het zijn allemaal zulke simpele dingen waar ik over een paar weken niet meer over nadenk. Maar nu weet ik het verschil.

Deze week heb ik een lege agenda. Voor het eerst in mijn leven heb ik geen plannen. Spontane afspraken, op de bank hangen, uitslapen, foto's uitzoeken, met Libbe knuffelen. Ondertussen bezig met werk zoeken en bedenken hoe mijn leven eruit gaat zien (wel of niet studeren). Tegen alle argumenten in van Heit wordt het tijd voor mijn eigen plekje. Of hij het er nou mee eens is of niet, dit kleine meisje is bijna 22 en blijft jammer genoeg niet voor altijd Heit z'n handje vasthouden. Oef! Harde werkelijkheid Heit... ;)