Genieten, muskitto's, vliegtuig avonturen,afscheid
Door: Nanneke van der Heide
Blijf op de hoogte en volg Nanneke
02 September 2017 | Kenia, Nairobi
Op dit moment probeer ik te genieten van een lekker, koud, lokaal biertje, terwijl ik ondertussen door mijn kleren heen lek word gestoken door de vreselijk, irritante muskitto's... WAAH! Gelukkig kwam er net een vriendelijke jongeman met een bus anti muggenspray ;)
Ik had eerst voor een veilig Heineken biertje gekozen, maar de ober raadde me aan om daarna nog een Keniaans biertje te proeven. Ach, voor mij smaakt bier vaak allemaal hetzelfde. Ben geen goede bierkenner, alleen een feesttent biertje wat meer water is dan bier haha.
Even voor de goede orde. Ik ben nu in Nairobi, de hoofdstad van Kenia. Vrijdagnacht rond 3 uur plofte ik op een keihard matras in een keurig hotel. De transfer stond klaar met een bordje: Nanneka van der Heide ;) Mijn vliegreis ging van Kaapstad naar Addis Ababa (Ethopië) en daarna naar Nairobi. De overstap was kort en snel. We stapten het vliegtuig uit, moesten door een hal naar een bus en hop in het volgende vliegtuig. De eerste vlucht had ik suuppeerr geluk net als met mijn heenreis van NL naar ZA; de hele rij met drie stoelen voor mezelf!! Het was echt inschikken toen ik vervolgens bij de laatste vlucht in het midden kwam te zitten. Een zeer stomme positie. Je kunt niet naar buiten kijken, niet je benen strekken, niet opstaan wanneer je wilt, niet je vlees normaal snijden zonder je buurman/buurvrouw aan te stoten. Hmpff!
In Nairobi moest ik mijn vaccinatie boekje laten zien. Was maar goed dat ik em niet in mijn koffer had gestopt... Maar voor dit alles ging het ook weer fantastisch. Ik ging inchecken op het vliegveld en daarna lunchen. Constant hield ik de schermen met departures in de gaten. Mijn vlucht zou om 14.55 uur vertrekken. Ik zat rustig mijn pizza te eten, toen ik erachter kwam om 14.20 uur dat boarden al vanaf 13.55 uur was. Ik had in mijn hoofd een halfuur van te voren. Geen idee wat er voor zorgde dat ik stress kreeg, maar ik kreeg een soort kortsluiting en dacht dat de tijd op mijn boardingpass de tijd van vertrek was. Hard hollend stoof ik over het vliegveld op zoek naar de duane, waar mijn net gekochte Ice Tea flesje en mijn deodorant in de prullenbak werd geknikkert (ik heb nu in de afgelopen tijd al vaak genoeg gevlogen, maar ik blijf dezelfde fouten maken). Bij de duane werd mijn onrust en stress bevestigd. De beelden van mijn allereerste vlucht alleen vanuit Budapest spookten door mijn hoofd. Toen is het vliegtuig 10 minuten later vertrokken, omdat ik een andere tijd in mijn hoofd had en rustig een hamburger naar binnen zat te werken. Ik voelde me zo'n stomkop... Na de duane moest ik door de paspoort controle. Woehoe, wat een feest... Er zat een stuk chagrijn achter de balie. Ze haalde er vier collega's bij. Ik snapte er niets van. Schijnbaar had ik in Johannesburg geen stempel gekregen en dat was mijn eerste stop in ZA. Godzijdank heeft ze er toch een stempel ingedrukt. Toen ik bij de gate aankwam stond er een rij van hier tot tokio te wachten om het vliegtuig in te gaan. Ik checkte duizendmaal of het de juiste gate was. Op de een of andere manier had ik mezelf en de mensen bij de duane me wijs gemaakt dat ik mijn vliegtuig had gemist, maar er was helemaal niets aan de hand.....!!!
Maandag begint mijn groepsreis richting Zimbabwe. Nu kan ik even tot mezelf komen, luieren op een ligbedje bij het zwembad, een reis dagboek van Linda Hannema lezen, gewoon he-le-maal nikszz!
Wellicht heb ik nog tijd om jullie over de afgelopen week in het hostel te vertellen. Er is teveel gebeurt en het komt erop neer dat ik een fantastische zowat twee weken heb gehad!! Ik heb afscheid moeten nemen van mijn super gekke, knappe, voor eeuwig jonge buddy; Aaron (29). Hij voelde als een oudere broer en nam me mee op sleeptouw. We hebben dagen en nachten samen gefeest en genoten van het backpackers leven.
Aaron nam iedere keer weer een nieuwe chick mee naar het hostel en werd dan ook na drie nachten met teveel geluidsoverlast is hij vriendelijk de deur toegewezen... Daar baalde ik persoonlijk wel stevig van, aangezien we beide slecht te bereiken waren en als we iets wilden afspreken, moest ik daar veel moeite voor doen. Aaron is opgegroeid in de ghetto, met een psychotische moeder die haar jongste zoon van het leven beroofde en op Aaron z'n 21ste zichzelf in de toilet van de trein in de brand stak. Hij was een crimineeltje, heeft geen diploma's en toch nu het zover geschopt door een aantal fitness scholen op zijn naam te hebben en grof geld te maken. Ik heb veel lol met hem gehad. De tranen van geluk rolden me vaak over de wangen en mijn glimlach is nooit verdwenen. We hebben naast de vele alcohol ook goede gesprekken met elkaar gevoerd over doelen stellen en in jezelf geloven. Hij was een zeer goede inspiratiebron en ik ben zeer gezegend met dat ik hem op mijn pad ben tegengekomen! Ik hoor bij de groep mensen die een gruwelijke hekel heeft aan afscheid nemen. Iedere keer weer wil ik het liefst heel hard janken, maar ik heb dan zoveel spanning, dat ik alleen maar meer blijf glimlachen.
Dit is het voor nu! Tot later xx
Ik had eerst voor een veilig Heineken biertje gekozen, maar de ober raadde me aan om daarna nog een Keniaans biertje te proeven. Ach, voor mij smaakt bier vaak allemaal hetzelfde. Ben geen goede bierkenner, alleen een feesttent biertje wat meer water is dan bier haha.
Even voor de goede orde. Ik ben nu in Nairobi, de hoofdstad van Kenia. Vrijdagnacht rond 3 uur plofte ik op een keihard matras in een keurig hotel. De transfer stond klaar met een bordje: Nanneka van der Heide ;) Mijn vliegreis ging van Kaapstad naar Addis Ababa (Ethopië) en daarna naar Nairobi. De overstap was kort en snel. We stapten het vliegtuig uit, moesten door een hal naar een bus en hop in het volgende vliegtuig. De eerste vlucht had ik suuppeerr geluk net als met mijn heenreis van NL naar ZA; de hele rij met drie stoelen voor mezelf!! Het was echt inschikken toen ik vervolgens bij de laatste vlucht in het midden kwam te zitten. Een zeer stomme positie. Je kunt niet naar buiten kijken, niet je benen strekken, niet opstaan wanneer je wilt, niet je vlees normaal snijden zonder je buurman/buurvrouw aan te stoten. Hmpff!
In Nairobi moest ik mijn vaccinatie boekje laten zien. Was maar goed dat ik em niet in mijn koffer had gestopt... Maar voor dit alles ging het ook weer fantastisch. Ik ging inchecken op het vliegveld en daarna lunchen. Constant hield ik de schermen met departures in de gaten. Mijn vlucht zou om 14.55 uur vertrekken. Ik zat rustig mijn pizza te eten, toen ik erachter kwam om 14.20 uur dat boarden al vanaf 13.55 uur was. Ik had in mijn hoofd een halfuur van te voren. Geen idee wat er voor zorgde dat ik stress kreeg, maar ik kreeg een soort kortsluiting en dacht dat de tijd op mijn boardingpass de tijd van vertrek was. Hard hollend stoof ik over het vliegveld op zoek naar de duane, waar mijn net gekochte Ice Tea flesje en mijn deodorant in de prullenbak werd geknikkert (ik heb nu in de afgelopen tijd al vaak genoeg gevlogen, maar ik blijf dezelfde fouten maken). Bij de duane werd mijn onrust en stress bevestigd. De beelden van mijn allereerste vlucht alleen vanuit Budapest spookten door mijn hoofd. Toen is het vliegtuig 10 minuten later vertrokken, omdat ik een andere tijd in mijn hoofd had en rustig een hamburger naar binnen zat te werken. Ik voelde me zo'n stomkop... Na de duane moest ik door de paspoort controle. Woehoe, wat een feest... Er zat een stuk chagrijn achter de balie. Ze haalde er vier collega's bij. Ik snapte er niets van. Schijnbaar had ik in Johannesburg geen stempel gekregen en dat was mijn eerste stop in ZA. Godzijdank heeft ze er toch een stempel ingedrukt. Toen ik bij de gate aankwam stond er een rij van hier tot tokio te wachten om het vliegtuig in te gaan. Ik checkte duizendmaal of het de juiste gate was. Op de een of andere manier had ik mezelf en de mensen bij de duane me wijs gemaakt dat ik mijn vliegtuig had gemist, maar er was helemaal niets aan de hand.....!!!
Maandag begint mijn groepsreis richting Zimbabwe. Nu kan ik even tot mezelf komen, luieren op een ligbedje bij het zwembad, een reis dagboek van Linda Hannema lezen, gewoon he-le-maal nikszz!
Wellicht heb ik nog tijd om jullie over de afgelopen week in het hostel te vertellen. Er is teveel gebeurt en het komt erop neer dat ik een fantastische zowat twee weken heb gehad!! Ik heb afscheid moeten nemen van mijn super gekke, knappe, voor eeuwig jonge buddy; Aaron (29). Hij voelde als een oudere broer en nam me mee op sleeptouw. We hebben dagen en nachten samen gefeest en genoten van het backpackers leven.
Aaron nam iedere keer weer een nieuwe chick mee naar het hostel en werd dan ook na drie nachten met teveel geluidsoverlast is hij vriendelijk de deur toegewezen... Daar baalde ik persoonlijk wel stevig van, aangezien we beide slecht te bereiken waren en als we iets wilden afspreken, moest ik daar veel moeite voor doen. Aaron is opgegroeid in de ghetto, met een psychotische moeder die haar jongste zoon van het leven beroofde en op Aaron z'n 21ste zichzelf in de toilet van de trein in de brand stak. Hij was een crimineeltje, heeft geen diploma's en toch nu het zover geschopt door een aantal fitness scholen op zijn naam te hebben en grof geld te maken. Ik heb veel lol met hem gehad. De tranen van geluk rolden me vaak over de wangen en mijn glimlach is nooit verdwenen. We hebben naast de vele alcohol ook goede gesprekken met elkaar gevoerd over doelen stellen en in jezelf geloven. Hij was een zeer goede inspiratiebron en ik ben zeer gezegend met dat ik hem op mijn pad ben tegengekomen! Ik hoor bij de groep mensen die een gruwelijke hekel heeft aan afscheid nemen. Iedere keer weer wil ik het liefst heel hard janken, maar ik heb dan zoveel spanning, dat ik alleen maar meer blijf glimlachen.
Dit is het voor nu! Tot later xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
