Robben Island en afscheid Memmie
Door: Nanneke van der Heide
Blijf op de hoogte en volg Nanneke
23 Augustus 2017 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Afgelopen zondag:
Nu ik dit schrijf is het 09.46 uur. We zitten aan de haven van Capetown bij een luxe grand café. Koppie thee en koffie, zonnetje d'r bij, wat wil je nog meer?! Wel vroeg de wekker, maar dat had een speciale reden. We gaan straks met de boot naar Robben Island. De kaartjes waren via het internet uitverkocht, dus onze gids had aangeraden om alsnog een gokje te wagen en ter plekke kaartjes te scoren. Eerst al een avontuur met de taxi. De uber app geïnstalleerd op mijn tablet. Je kunt heel handig zien hoe lang het nog duurt voor de taxi er is en wat voor auto je komt ophalen. Merk en kenteken staat erbij en de naam van je chauffeur. Ik was zelf donderdagavond al met de taxi op pad geweest en dat ging prima. Nu Mem erbij was, werd het ineens ingewikkeld haha! Mem dacht de hel tijd dat de taxi er stond, omdat de alarm lichten stonden te knipperen. Vervolgens kwam er een auto rustig aanrijden en de man deed zijn raampje open. Toen ik vroeg of hij een uber taxi was, antwoordde hij: "Yes!". Zijn kenteken was niet hetzelfde, toch dacht Mem dat dit onze taxi was. Mem stapte in en ik ging vertwijfelend op de achterbank zitten. De taxichauffeur vroeg of één van ons Elizabeth is. Dat waren we niet, dus gauw uitstappen hahaha! Vervolgens kwam "Elizabeth" aangelopen. We verontschuldigden ons en "Elizabeth" stapte in haar taxi. Pff!
Ik dwong Mem om geduld te hebben en eerst goed op te letten of het wel de juiste auto was, voor het geval we straks bij een creep in zouden stappen die ons voor het lapje zou houden. Dan waren we verder van huis... Onze taxi meldde zich gek genoeg af. Later hoorden we van onze (goede!) taxichauffeur dat het waarschijnlijk kwam, omdat ik contant betaalde en mijn naam Zuid-Afrikaans leek en ze dan bang waren dat ik net uit de kroeg kwam. Ze maken schijnbaar vaker mee dat het dan misgaat en met contant geld is het niet te achterhalen ofzo. Ik snapte z'n verhaal niet echt. Het kwam erop neer dat op zondagochtend ze wat meer op hun hoede zijn. Okeeee dannn!
We werden afgezet bij Waterfront en liepen meteen naar de balie voor de tickets. Er waren nog 2 kaartjes voor de boot van 11 uur. En dat maakt dat we dus nu lekker achterover hangen bij een Grand Café. We hadden eigenlijk al twee sneetjes geroosterd brood als ontbijt achter de kiezen, maar een croissant kon geen kwaad. Tenminste als ie lekker was... Ik eet altijd alles braaf op en weet dat hier genoeg mensen op de straat leven zonder eten, dus ik ben ook zeker dankbaar voor alles wat ik kan permitteren als toerist/meisje van 21. Toch wil ik wel even zeggen dat die croissant echt bah was. Het was roomboter croissant. De stank die eraf kwam, pfoehee.
Een dikke laag nutella erop en wegspoelen met Rooibos thee; dan gaat het prima. "Everything allright guys?", vraagt de ober vriendelijk. "Yes yes, very good!!", zeggen we terug -- ondertussen denk ik: je moest eens weten... Gewoon blijven lachen en niet zeuren ;)
Het is hier trouwens net Bataviastad. Een luxe winkelcentrum met dure merken zoals Luios Vitton, Gucci en Levi's; grote jachten; eettentjes en chique restaurants in overvloed. Je kunt hier prima vertoeven op een vrije zondag! Kijk mijn ogen uit. Een familie die al om inmiddels 10.20 uur aan de champagne of iets met wijn zit en feestelijk de glazen tegen elkaar aan tikt: "Cheers!!" en wat we nog steeds het meest verbaast is met hoeveel personeel er gewerkt wordt. Zoals in de meeste restaurants zie je dat ze echt overbemand zijn. Nu ook; we kwamen als eerste gasten binnen en er was een soort meeting gaande met een stuk of 8 medewerkers. Daarom heen waren ook nog hoogstens 8 bediendes. De helft van de tijd staan ze voor hen uit te kijken. Terwijl in NL je in de horeca vaak naar huis wordt gestuurd als het te rustig is en ze dus geld kunnen besparen. Schijnbaar werkt dat hier anders... ;)
~~
Op Robben Island heeft Nelson Mandela 18 jaar doorgebracht in de streng beveiligde gevangenis. Mem en ik hebben nu met eigen ogen kunnen zien hoe sober het leven in de prison was. Een piepkleine kamer, waar je amper je kont kon keren. Dan hebben de mensen achter de Nederlandse tralies niets te klagen met alle faciliteiten. Waar je ook opgesloten zit, dat blijft hetzelfde gruwelijke gevoel. Ik denk dat daar niks tegenop kan. Al heb je een kingsize bed, een flatscreen televisie en kun je iedere dag de krant lezen. Je bent geen deel van de samenleving en als je terugkomt wordt je vuil aangekeken als ex-gevangene. Tsja.
Op het eiland gingen we eerst in een bus. Een pittige dame vertelde op hoogtempo van alles over wat we voorbij kwamen. Mijn Engels is al een stuk beter, maar in zo'n groepsverband haak ik meteen al af ;) We werden gedropt bij de gevangenis waar een oud-gevangene ons een rondleiding gaf. Super interessant. Ook zag ik dus weer opnieuw een goed voorbeeld van een ervaringsdeskundige. Deze man kon zijn eigen verhaal vertellen en daar anderen in meenemen. Het is niet voor niks dat op het Windesheim ze energie steken in ervaringsdeskundigen. Een cliënt wil liever een coach die hetzelfde heeft gemaakt. Natuurlijk ben je ook een goede coach zonder die ervaring, maar het is net dat stukje extra. Ik kan bijvoorbeeld kinderen met gescheiden ouders/vechtscheiding goed ondersteunen. Ik weet precies hoe het voelt om in zo'n vreselijke positie te zitten. Net als met jongeren en een depressie/in de psychiatrie. Het enige is dat deze dingen nog erg aanwezig zijn in mijn leven en als ik ervaringsdeskundige wil zijn, moet ik afstand kunnen nemen van mijn eigen verhaal. Ik ben al een eind op de goede weg en me erg bewust van mijn eigen handelen, dus wellicht kan ik na deze reis toch kan starten met de ervaringsdeskundigheidslijn. Ik wil heel graag een verschil maken als Social Worker! ;)
Ik ben weer helemaal aan het afdwalen van Robben Island haha! Er is niet zoveel meer over te vertellen. Na de rondleiding zijn we weer met de boot terug gegaan en hebben we ons een weg gezocht tussen alle toeristen bij Waterfront. Het was prachtig weer, het zonnetje scheen en iedereen zocht massaal de terrasjes op voor een borrel. Dus wij sloten ons daar maar bij aan. Ik kreeg een enorme inkakker en vond het wel mooi geweest. Een lekker vet hapje bij de MAC was voldoende voor ons avondeten. We hebben een taxi gebeld en ik belandde languit op bed :)
~~
Maandag stonden Mem en ik om 10 uur op straat. Mem hoefde pas om 15 uur met een taxi naar het vliegveld en ik kon vanaf 14 uur inchecken bij mijn backpackers hotel. Ik heb mijn kleren bij een laundry shop gebracht en we zijn neer geploft bij hetzelfde Grand Café als zondag. Heerlijk achterover hangen op de lounge banken, jus'tje erbij, dagboek bijschrijven en een lekkere salade als lunch die ik zelf mocht samenstellen. Wat wil je nog meer?!
Nu leek het nog allemaal heel onschuldig. Gewoon een moeder en dochter gezellig samen. Maar maandagmiddag moesten we toch echt afscheid nemen. Lastig als je na zo'n lange tijd twee weken 24/7 met elkaar optrekt en dan weer alleen achter blijft. Er waren genoeg momenten dat ik behoefte had om alleen te zijn, maar nu was het wel héél definitief. Eerst al op Schiphol en nu nog een keer dag zeggen. Niks aan! :( :( :(
Nu ik dit schrijf is het 09.46 uur. We zitten aan de haven van Capetown bij een luxe grand café. Koppie thee en koffie, zonnetje d'r bij, wat wil je nog meer?! Wel vroeg de wekker, maar dat had een speciale reden. We gaan straks met de boot naar Robben Island. De kaartjes waren via het internet uitverkocht, dus onze gids had aangeraden om alsnog een gokje te wagen en ter plekke kaartjes te scoren. Eerst al een avontuur met de taxi. De uber app geïnstalleerd op mijn tablet. Je kunt heel handig zien hoe lang het nog duurt voor de taxi er is en wat voor auto je komt ophalen. Merk en kenteken staat erbij en de naam van je chauffeur. Ik was zelf donderdagavond al met de taxi op pad geweest en dat ging prima. Nu Mem erbij was, werd het ineens ingewikkeld haha! Mem dacht de hel tijd dat de taxi er stond, omdat de alarm lichten stonden te knipperen. Vervolgens kwam er een auto rustig aanrijden en de man deed zijn raampje open. Toen ik vroeg of hij een uber taxi was, antwoordde hij: "Yes!". Zijn kenteken was niet hetzelfde, toch dacht Mem dat dit onze taxi was. Mem stapte in en ik ging vertwijfelend op de achterbank zitten. De taxichauffeur vroeg of één van ons Elizabeth is. Dat waren we niet, dus gauw uitstappen hahaha! Vervolgens kwam "Elizabeth" aangelopen. We verontschuldigden ons en "Elizabeth" stapte in haar taxi. Pff!
Ik dwong Mem om geduld te hebben en eerst goed op te letten of het wel de juiste auto was, voor het geval we straks bij een creep in zouden stappen die ons voor het lapje zou houden. Dan waren we verder van huis... Onze taxi meldde zich gek genoeg af. Later hoorden we van onze (goede!) taxichauffeur dat het waarschijnlijk kwam, omdat ik contant betaalde en mijn naam Zuid-Afrikaans leek en ze dan bang waren dat ik net uit de kroeg kwam. Ze maken schijnbaar vaker mee dat het dan misgaat en met contant geld is het niet te achterhalen ofzo. Ik snapte z'n verhaal niet echt. Het kwam erop neer dat op zondagochtend ze wat meer op hun hoede zijn. Okeeee dannn!
We werden afgezet bij Waterfront en liepen meteen naar de balie voor de tickets. Er waren nog 2 kaartjes voor de boot van 11 uur. En dat maakt dat we dus nu lekker achterover hangen bij een Grand Café. We hadden eigenlijk al twee sneetjes geroosterd brood als ontbijt achter de kiezen, maar een croissant kon geen kwaad. Tenminste als ie lekker was... Ik eet altijd alles braaf op en weet dat hier genoeg mensen op de straat leven zonder eten, dus ik ben ook zeker dankbaar voor alles wat ik kan permitteren als toerist/meisje van 21. Toch wil ik wel even zeggen dat die croissant echt bah was. Het was roomboter croissant. De stank die eraf kwam, pfoehee.
Een dikke laag nutella erop en wegspoelen met Rooibos thee; dan gaat het prima. "Everything allright guys?", vraagt de ober vriendelijk. "Yes yes, very good!!", zeggen we terug -- ondertussen denk ik: je moest eens weten... Gewoon blijven lachen en niet zeuren ;)
Het is hier trouwens net Bataviastad. Een luxe winkelcentrum met dure merken zoals Luios Vitton, Gucci en Levi's; grote jachten; eettentjes en chique restaurants in overvloed. Je kunt hier prima vertoeven op een vrije zondag! Kijk mijn ogen uit. Een familie die al om inmiddels 10.20 uur aan de champagne of iets met wijn zit en feestelijk de glazen tegen elkaar aan tikt: "Cheers!!" en wat we nog steeds het meest verbaast is met hoeveel personeel er gewerkt wordt. Zoals in de meeste restaurants zie je dat ze echt overbemand zijn. Nu ook; we kwamen als eerste gasten binnen en er was een soort meeting gaande met een stuk of 8 medewerkers. Daarom heen waren ook nog hoogstens 8 bediendes. De helft van de tijd staan ze voor hen uit te kijken. Terwijl in NL je in de horeca vaak naar huis wordt gestuurd als het te rustig is en ze dus geld kunnen besparen. Schijnbaar werkt dat hier anders... ;)
~~
Op Robben Island heeft Nelson Mandela 18 jaar doorgebracht in de streng beveiligde gevangenis. Mem en ik hebben nu met eigen ogen kunnen zien hoe sober het leven in de prison was. Een piepkleine kamer, waar je amper je kont kon keren. Dan hebben de mensen achter de Nederlandse tralies niets te klagen met alle faciliteiten. Waar je ook opgesloten zit, dat blijft hetzelfde gruwelijke gevoel. Ik denk dat daar niks tegenop kan. Al heb je een kingsize bed, een flatscreen televisie en kun je iedere dag de krant lezen. Je bent geen deel van de samenleving en als je terugkomt wordt je vuil aangekeken als ex-gevangene. Tsja.
Op het eiland gingen we eerst in een bus. Een pittige dame vertelde op hoogtempo van alles over wat we voorbij kwamen. Mijn Engels is al een stuk beter, maar in zo'n groepsverband haak ik meteen al af ;) We werden gedropt bij de gevangenis waar een oud-gevangene ons een rondleiding gaf. Super interessant. Ook zag ik dus weer opnieuw een goed voorbeeld van een ervaringsdeskundige. Deze man kon zijn eigen verhaal vertellen en daar anderen in meenemen. Het is niet voor niks dat op het Windesheim ze energie steken in ervaringsdeskundigen. Een cliënt wil liever een coach die hetzelfde heeft gemaakt. Natuurlijk ben je ook een goede coach zonder die ervaring, maar het is net dat stukje extra. Ik kan bijvoorbeeld kinderen met gescheiden ouders/vechtscheiding goed ondersteunen. Ik weet precies hoe het voelt om in zo'n vreselijke positie te zitten. Net als met jongeren en een depressie/in de psychiatrie. Het enige is dat deze dingen nog erg aanwezig zijn in mijn leven en als ik ervaringsdeskundige wil zijn, moet ik afstand kunnen nemen van mijn eigen verhaal. Ik ben al een eind op de goede weg en me erg bewust van mijn eigen handelen, dus wellicht kan ik na deze reis toch kan starten met de ervaringsdeskundigheidslijn. Ik wil heel graag een verschil maken als Social Worker! ;)
Ik ben weer helemaal aan het afdwalen van Robben Island haha! Er is niet zoveel meer over te vertellen. Na de rondleiding zijn we weer met de boot terug gegaan en hebben we ons een weg gezocht tussen alle toeristen bij Waterfront. Het was prachtig weer, het zonnetje scheen en iedereen zocht massaal de terrasjes op voor een borrel. Dus wij sloten ons daar maar bij aan. Ik kreeg een enorme inkakker en vond het wel mooi geweest. Een lekker vet hapje bij de MAC was voldoende voor ons avondeten. We hebben een taxi gebeld en ik belandde languit op bed :)
~~
Maandag stonden Mem en ik om 10 uur op straat. Mem hoefde pas om 15 uur met een taxi naar het vliegveld en ik kon vanaf 14 uur inchecken bij mijn backpackers hotel. Ik heb mijn kleren bij een laundry shop gebracht en we zijn neer geploft bij hetzelfde Grand Café als zondag. Heerlijk achterover hangen op de lounge banken, jus'tje erbij, dagboek bijschrijven en een lekkere salade als lunch die ik zelf mocht samenstellen. Wat wil je nog meer?!
Nu leek het nog allemaal heel onschuldig. Gewoon een moeder en dochter gezellig samen. Maar maandagmiddag moesten we toch echt afscheid nemen. Lastig als je na zo'n lange tijd twee weken 24/7 met elkaar optrekt en dan weer alleen achter blijft. Er waren genoeg momenten dat ik behoefte had om alleen te zijn, maar nu was het wel héél definitief. Eerst al op Schiphol en nu nog een keer dag zeggen. Niks aan! :( :( :(
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
