Afscheid nemen doet pijn....

Dag hallo lieve allemaal,

Op dit moment zit ik met mijn Mem in hotel Kelway in Port Elizabeth. Iets meer dan een uurtje vliegen vanaf Durban. We hebben vandaag een heerlijke luie dag gehad. Ik heb me getrotseerd door het ijskoude zwembad en vervolgens bruin gebakken met de 'winterse' zon, temperatuur was rond de 26 graden. Gewoon even he-le-maal niks. Geen verplichtingen. Mijn dagboek weer volschrijven en vooral alle weken bij Palm Tree proberen te verwerken.......

Gisterochtend om 10.30 uur was het tijd om mijn koffers te pakken, de kids een laatste knuffel te geven en ze uit te zwaaien. Ik keek er absoluut niet naar uit en zou me op het laatst bijna opsluiten in mijn huisje. Alles in me schreeuwde: "Nanneke! Blijf! Doe dit niet! Je hoeft niet te gaan!" Ik realiseerde me al te goed dat ik er bewust voor gekozen had om een paar weken eerder te vertrekken. Om niet meer deel te nemen aan het gedoe tussen vrijwilligers. Om niet meer me alleen te voelen. Bij de kids voelde ik me zeer op mijn gemak en hadden we gruwelijk veel lol met elkaar. Maar daarbuiten moest ik dealen met 24 uur op elkaars lip zitten en allemaal verschillende meiden met uiteenlopende ideeën en eigenschappen accepteren.

Dat zag je al afgelopen donderdag. Kyra zou met een vriendin naar Drakensbergen. Vriendin werd ziek en Susan ging in haar plek. Voor mij was geen ruimte en ik hoefde ook niet persé nu nog een tweede keer. Dat betekende geen stapavond met Suus in Durban en geen stranddagje. Tot zaterdagavond in m'n uppie. Donderdagavond "a table for one" bestellen. Ik red me prima en ik had uiteindelijk niets te klagen. Heb het super gezellig met de kids gehad en ben zaterdag met een paar jongens en één meisje naar het strand geweest. Ik heb ontzettend gelachen en we waaiden zowat van het strand af door de harde wind. Hele andere sfeer zo als enige vrijwilliger.

Toch voelde het wel éven als een messteek. Ik bleef achter en de twee meiden gingen samen op pad. Toen realiseerde ik me weer waarom ik ervoor had gekozen om nu al te gaan reizen. Voor mezelf.

Ik heb ontzettend veel geleerd. Over mijn positie en afstand bewaren als vrijwilliger/begeleider, over omgang met kids met een achterstand en een ernstige hechtingsstoornis. Over grenzen aangeven en serieus genomen worden. Over mijn onzekerheid. Alles waar ik in NL tegenaan loop, heb ik hier ook weer ervaren. Ros en Yvon zagen een heel groot verschil met toen ik bij Palm Tree binnen kwam lopen; als angstig meisje, wat niets fout wilde doen en zei dat ze niet geschikt was voor Homeschooling; en nu als een veel zelfstandigere jongedame die straks in haar uppie twee weken gaat doorbrengen in Kaapstad.

Ik had de kids voorbereid op een oceaan aan tranen en op een zeer heftig afscheid. De tranen zaten hoog, maar mijn spanning overwon het van de tranen. Ik vocht en bleef me vermannen. Meisje A (met de ernstige hechtingsstoornis) is grofgebekt en geeft normaal geen kick. Nu stond ze verslagen tegen de auto geleund, vol emotie. Het ontroerde me en wist dat ik iets bij haar los had gemaakt in deze 10 weken. Dat ik iets goed heb gedaan. Ik benadrukte dat ze moest onthouden wat voor sterke, prachtige meid ze is en ik trots op haar ben. Ze verdient een mooie toekomst net als ieder ander en vooral het vertrouwen in de mensheid.

J (mijn leerling met autisme) gaf me een stevige knuffel en ik wilde hem niet meer loslaten. Een aai over zijn geschoren kopie geven en mijn handen over zijn gezicht laten glijden. Ik heb alles gegeven wat ik in me heb. Al mijn liefde, tijd en energie. Net zoals met de andere bongels. Ik heb ze laten voelen dat ik ze aandacht wilde geven en graag met ze in gesprek wilde gaan. Ik was oprecht geïnteresseerd in hun persoonlijkheid.

Eén voor één heb ik afscheid van ze genomen. Ze nog iets in het oor gefluisterd of zij mij. Me zelfs nog aan het lachen weten te maken (nouja, die lach van mij verdwijnt niet snel)!

Ik houd van ze allemaal en ik ga ze vreselijk missen! Palm Tree heeft een speciaal plekje in mijn hart!