Chaosss!

Ik ben zo'n iemand die 's ochtends hoort dat er een mogelijkheid is om te helpen met verhuizen van het huis van de dochter van Ros en dan alsnog op crocs meegaat... Echt de perfecte werkschoenen om met zware tuinspullen te sjouwen. Lekkere harrie... ;) gelukkig gaat het hier allemaal op z'n Afrikaans en heb ik niet een vader die schreeuwt dat we moeten opschieten/door lopen haha!

Vannacht heeft het ontzettend geregent en schijnbaar wordt dan de electriciteit eruit getrokken. Dus vanochtend hoorde ik dat ik de koelkastdeur niet te lang open moest laten staan en dat ik geen kopje thee kon drinken. We koken ook op electriciteit, dus je kunt niet een pannetje water op zetten. Ros vertelde vervolgens dat het vandaag allemaal wat anders zou lopen. Gisteren hadden ze met het hele gezin al geholpen met de verhuizing. Het was nog niet klaar. Als vrijwilligers kregen we de keuze om op te ruimen op school of mee te gaan naar het huis. De oudere kids zouden waarschijnlijk ook niet lang bezig kunnen, aangezien de batterij van de laptops op een gegeven moment leeg zullen raken. En dat is dus de reden dat ik halsoverkop een flesje water heb meegegrist en geen tijd meer had om in mijn slaaphuisje mijn schoenen te wisselen. Ook balen dat de zon soms best fel is en ik door het ongeluk nog steeds mijn ogen moet fijnknijpen als ik geen zonnebril mee heb. Aan de andere kant hebben we super geluk met dat het nu droog is. Met regen verhuizen is echt vervelend (en dat is zacht uitgedrukt).

~~

Ros vertelde net dat ze vond dat er een groot verschil zit in toen ik hier kwam en nu. Dat ik een persoonlijke groei heb gemaakt. Eerst geloofde ik zelf dat ik geen Engels kon en vanuit die overtuiging bleef ik op een laag niveau. Ros stuurde me naar de goede richting en liet me inzien dat mijn bijdrage hier zeker weten op prijs wordt gesteld. Ondanks dat ik me misschien niet heel goed in het Engels kon uitdrukken of geen Science achtergrond heb of een vwo diploma. Ros sprong zowat een gat in de lucht toen ik vertelde wel met J (de autistische jongen) te kunnen omgaan en ik juist daarvoor heb gestudeerd. Net zoals met meisje A, zij heeft een hechtingsstoornis en ondanks mijn stage bij het Gezinshuis heb ik flinke moeite met haar. Ze is een meisje wat doet aan afstoten en aantrekken. Soms wil ze hele tijd selfies met je maken en moet je uitkijken waar je loopt. Andere momenten rolt ze continue haar ogen en toont ze een ongeïntresseerde houding. Aanraken is zoals bij de meeste kinderen met hechtingsproblematiek not done. Dan moet je echt een bijzondere band met het kind hebben opgebouwd en hebben aangetoond dat ze je volledig kunnen vertrouwen. Bij mij weet ze dat ik één van de honderd vrijwilligers ben en dat ik dus na een aantal weken/maanden weer vertrek. Logisch dat zo'n kind zich dan niet gaat binden.

Het komt er in ieder geval op neer dat ik hier opnieuw in de valkuil ben gestapt door mezelf te presenteren als het onzekere meisje waar iedereen zo overheen kan lopen en zegt dat ze niets kan. Ros moest ook heel erg lachen toen ik een paar weken terug zelf vroeg of ik de Engelse les mocht geven. Terwijl ik eerst juist telkens zei dat ze dat beter kon doorschuiven naar een andere vrijwilligster en ik me afvroeg of de jongens er wel wat aan zouden hebben als ik ze hielp. Uiteindelijk was het juist voor de jongens een uitdaging om mij Engels uit te leggen. Zij zijn opgegroeid met de Engelse taal en spreken de taal dan ook vloeiend. Als je er nooit meer over nadenkt, is het best lastig om iets uit te leggen wat voor jou normaal is geworden. Echt leuke lessen zijn er dus uit voortgekomen!