Borderline.

Het gekke is dat ik de hele tijd het gevoel heb van de ene kant van de kamer en weer naar de andere kant wordt gesleurd. Net alsof ik last van borderline heb. Het ene moment zit ik in een dal. Is het donker om me heen en voel ik leegte en verdriet. Het andere moment stromen de tranen over mijn wangen van geluk en sta ik te stralen. Vervolgens voel ik me weer eenzaam en loop ik met m'n ziel onder de arm. Zie ik geen uitweg, mis ik mijn familie & vrienden met heel mijn hart en wil ik naar huis. Op dit moment kijk ik juist op om naar huis te gaan, om weer te moeten studeren en te werken om rond te komen. Het reizigersleven is echt relaxed. Je kunt doen wat je wilt, ontmoet continue nieuwe mensen en je komt op een plekken waar je normaal niet zou komen.

Toen ik Mem had uitgezwaaid, op het stapelbed zat in een kamer voor acht meiden - waaronder één Braziliaanse vrouw van 35 die zowat geen Engels spreekt - en voor de rest was er nog niemand, realiseerde ik me dat ik twee weken mezelf moet vermaken hier in Kaapstad. Er is meer dan genoeg te beleven, te proeven, te voelen in deze grote stad, maar dan hoop ik toch wel zo nu en dan met iemand. Ik ga sowieso niet hier twee weken liggen meuren in mijn bed, dat is zonde. Aan de andere kant vind ik het ook prima om even wat rust te pakken. Er is zóveel gebeurt de afgelopen tijd. Zo'n tien weken vrijwilligerswerk, twee weken reizen met Mem, nu in mijn uppie in een backpackers hotel, vanaf 4 september 3 weken rondreizen. Duussss...

~~
Aan het eind van de middag op maandag ontmoette ik een aardig meisje in mijn slaapzaal. Ze komt uit Ierland (volgens mij haha) en is 23 jaar. We zijn samen naar de supermarkt geweest en hebben de hele avond liggen kletsen. De volgende dag heb ik met Yana (een Russisch 'meisje' van 27 wat boven mij slaapt in het stapelbed) de Lion's Head beklommen. Dit was mijn eerste, serieuze hike. Zij had al eens 22 kilometer gehiked, dus was wel meer ervaren dan ik. Gelukkig hield ze ook van foto's maken en vond ze het geen probleem om zo nu en dan pauze te nemen. Zij nam de leiding qua route en ik hobbelde achter haar aan. Hijgend vroeg ik haar keer op keer om even op adem te kunnen komen. Klimmen en klouteren, het hoorde er allemaal bij. Nergens was een duidelijk pad, dus zo nu en dan moesten we checken op Google Maps om te zien of we in ieder geval de goede richting uitliepen. Maar jeetjemieneetje hee, wat was ik gezegend toen we op de top waren. 669.9 meter stond erop het bord. Voor m'n gevoel hadden we wel 10 kilometer gesjokt, beetje jammer haha! Normaliter doe je er ongeveer 2 uren over. Wij zijn de hele middag onder de pannen geweest ;) Sowieso waren we extra voorzichtig met de gladde stenen van de regen. We hadden geen haast, dus het maakte niet uit hoe langzaam of snel we gingen.

Op de terugweg kwamen we een aardig meisje uit Amerika tegen. Ze was Engels docent en had een congres gehad in Kaapstad. We konden het goed vinden met z'n drieën en ze stelde voor om samen een hapje te eten. Ze kende een hal met een stuk of zes verschillende kraampjes met voornamelijk Indische gerechten. Ik had falafel in een pita brood en een salade. Het was een complete maaltijd voor 40 Rand, dat is omgerekend €2,58!! Een blikje Fanta kostte €0,58 cent... Alleen een taxi moet je nog betalen, maar is toch echt ongelooflijk goedkoop?!

Ik vond het echt geniaal dat ik met twee onbekende meiden heb gehiked, in een taxi heb gezeten en Indisch heb gegeten. Als ik hier met mijn Mem was geweest, had ik waarschijnlijk niet zomaar zoiets gedaan. Nu ik alleen ben, vind ik het veel makkelijker om iemand in het hostel aan te spreken om samen te omgeving te gaan verkennen. Morgen ga ik waarschijnlijk met een Spaanse jongen in een auto rond touren. Machtig mooi dit! :)