Het leven is niet eerlijk. Bikkelhard.

Net als de vorige blog ga ik even gal spuien. Dit is niet perse bewust en niet omdat ik een heel zwaar leven heb. Ik heb het namelijk nog steeds heel veel beter als menig medemens in deze omgeving. Wanneer ik zin heb in een ijsje, koop ik deze, wanneer ik geld wil pinnen doe ik dat, wanneer ik een halfuur onder een douche wil staan met een warme straal van 38 graden doe ik dat, wanneer ik mijn arm vol met armbanden wil ga ik naar de markt en koop ik deze. Het kan allemaal. Totdat mijn banksaldo op nul staat en ik mijn spaargeld zonder dat ik het door heb er doorheen heb gesjeesd. Toch denk ik ook telkens aan het feit dat als ik nu in NL zou zijn, mijn geld voor 99% zekersteweten uit zou geven aan drank, sigaretten (foei, ja ik weet het!), entree voor festivals, een dure vakantie in een appartement in Griekenland. Nu geef ik het uit aan tripjes naar mooie plekken in ZA, aan Bungeejumpen, uit eten, boodschappen, chips&koekjes, souvenirs ter herinnering aan deze bijzondere tijd. Ik vind zelf dat ik het geld dus vrij goed besteed. Vijf jaar na Oeganda heb ik de centjes die overbleven van het harde werken aan de kant gezet. Een volle spaarrekening en een spaarvarken met centjes van oppassen en van elk jaar ouder worden. Het geld wat overblijft doneer ik aan Palm Tree. Aan de kids die niet net als mij geld krijgen van Mem om naar de kapper te gaan, die auto's moeten poetsen en jarenlang met één paar schoenen moeten doen, die voedsel krijgen van een winkelketen wat over de datum is en soms beschimmeld uit de doos wordt gevist. Zij hebben het overigens beter als de mensen en kindjes uit de omliggende Townships. Daar is het zelfs voor hen niet veilig. De kogels vliegen je om de oren, slapen met z'n allen op 1 matrasje, regendruppels die door de gaten van het dak vallen, koud hebben tot op het bot en niet mogen klagen dat je je vader mist - die heeft inmiddels alweer een nieuw gezin gesticht. Het klinkt allemaal heel bruut, maar zo is het wel. Ik realiseer me al te goed dat wij in NL een stelletje zeikerds zijn. Wij leven in luxe en hoeven er niet over in te zitten of er wel water uit de kraan komt. Toch zijn er in NL heel veel mensen met een burn-out of/en last van depressieve gevoelens. We moeten rennen, vliegen, hollen tegen de klok die maar door tikt. De baas die je op de hielen zit. Collega's die van je verwachten het wel éven te kunnen doen. Vrienden die teleurgesteld zijn, omdat je te lang niets laat horen. Familie die graag met z'n allen gezellig wil zijn. Het is hen goed recht. Maar er is meer in de wereld waarover je druk kan maken. Ik heb er geen zin meer in. Ik wil geloven in YOLO ~ You Only Live Once. Ik wil genieten van de natuur, cultuur snuiven, mijn haren in de wind, mijn ogen sluiten en diep ademhalen. Ik kan het niet meer opbrengen om altijd te moeten presteren. De lat hoger leggen, een tien halen op een tentamen, non-stop achter de computer doorbrengen om een verslag af te krijgen. En ja, ik weet dat een hbo papiertje in het Westerse leven belangrijk is. Anders ben je namelijk weinig waard. Het is nooit genoeg.

Natuurlijk weet ik ook dat er grenzen zijn. Als ik mezelf in bikini op de foto zie, denk ik echt niet: "Wauw, wat een hottie!"