I am still lost in this world.

Het is allemaal één grote verwarde bende. In Afrika had ik tenminste nog structuur. Ik hoefde niet te weten hoe mijn dag er precies uit ging zien. Dat ik wakker mocht worden met de geluiden van het dorp/kleine stad Amanzimtoti, in mijn snoopy pyjama in een hostel in Kaapstad of in een tent in de bush bush, tien keer beter dan dit. Liever nu dan morgen vlucht ik terug naar het continent waar het lijkt alsof er beperkingen zijn, terwijl de mensen en kinderen naar je glimlachen en enigszins gerust hun leven leiden. Stress? Dat woord kennen ze niet. De jongens van Palm Tree probeerden me te begrijpen, maar we kwamen niet op één lijn.

Ik wilde niet nadenken over wat ik zou gaan doen als ik terug zou komen uit Afrika. Vooral omdat toen ik wegging héél sterk het gevoel had voor eeuwig in Afrika te blijven. Echter merkte ik dat ik niet gelukkig ben als ik zover van mijn familie en vriendinnetjes verwijdert ben. Dan kan ik nog zo houden van het zorgeloze leven daar, maar dat weegt niet op tegen wat ik dan zou moeten missen. Én zo zorgeloos is het daar ook niet. Er moet net als hier brood op de plank komen. Ik als Nederlandse ben de laatste persoon die daar een baan krijgt. Een Afrikaan heeft daar meer recht op als ik.

In principe hoef ik me nu geen zorgen te maken. Ik woon thuis, heb een heerlijk warm bedje waarin ik kan slapen, kan ontbijten met warme broodjes uit de oven en verse aardbeien, ga naar feestjes, vier mijn verjaardag, kan als vrij mens rondlopen zonder na te denken over de veiligheid in de buurt. Tenminste. Dat zou je zeggen. Als ik voorstel om 's avonds op de electrische fiets naar een dienst via een uitzendbureau in Beetsterzwaag te gaan en dus in het donker naar huis, wordt ik door m'n overbezorgde Heit als knettergek bestempeld. Meisjes die verkracht worden en dat soort angstige situaties spelen zich af, maar in Afrika is dat probleem toch vele malen erger...?

Ik kan er nog niet zo aan wennen. Heb mijn draai hier in de afgelopen weken nog niet gevonden. Het idee om mijn cv opkalefateren en weer centjes te verdienen tot aan februari is nog niet gelukt. Ik heb geen rust en aan mijn fotoboek ben ik niet begonnen. Toch vind ik dat ik echt niet mag klagen. Waarom doe ik dat dan wel? Waarom ben ik niet tevreden? Waarom weet ik niet wat ik met mezelf aan moet? Waarom twijfel ik aan alles wat ik doe? Waarom vraag ik me nog af dat ik niet goed genoeg ben? Dit zijn allemaal vraagstukken die door mijn hoofd rondgaan.

Misschien moet ik gewoon wel midden in het jaar instromen op mijn opleiding. Maar dan moet ik nu in zo'n twee weken een stage vinden en dan ga ik dus ineens halsoverkop naar school.

Is dit nou echt waarom ik naar Afrika ben gegaan? Om eerst te genieten en vervolgens hier terug te komen en weer bijna elke hoofdpijn te hebben door het piekeren en de 'stress'? Volgens mij niet, Nanneke.

Ik realiseerde me in Afrika heel sterk dat ik geen zin meer had om telkens een ander zijn of haar wil op te volgen. Zoals dat tijdens mijn groepsreis ze graag hadden gewild dat ik nog drie weken meeging, maar ik wilde naar huis. Ik heb voor het eerst in mijn leven keuzes voor mezelf gemaakt. Nu is het wel spijtig dat ik weer terugval in mijn oude patronen. Toch had ik dit wel kunnen verwachten.

Pff...

~~
Dit lied vind ik wel toepasselijk op deze collumn:

Marco Borsato - Mooi

Hoe val je in slaap
Hoe begint je dag
Open je je ogen met een traan of met een lach
En kijk je om je heen
En zie je dan de zon
Of zoek je achter alles de schaduw op de grond
En leef je voor geluk
Of sterf je van verdriet
En voelt dat als een keuze
Of heb jij die keuze niet
Het maakt niet echt iets uit
Of dat de waarheid is of niet
Het is hoe jij het ziet

Hoe mooi
Kan het leven zijn
Het is maar hoe je kijkt
Het is maar wat je droomt
Hoe mooi
Is jouw werkelijkheid
Jij bent net zo rijk
Zo rijk als je je voelt

Weet je wat je hebt
Is de cirkel rond
Zie je wat er staat
Of mis je enkel wat er stond
Krijg je wat je wilt
Of zelfs meer dan wat je vroeg
Ben je tevreden met het minste
Of is het meeste niet genoeg
Raakt je verwonderd van de sneeuw
Van het ruizen van de wind
Geniet je van de vogels
Van het lachen van een kind
Creëer je je geluk
Wat binnen in je zelf
Waar het eindigt en begint

Hoe mooi
Kan het leven zijn
Het is maar hoe je kijkt
Het is maar wat je droomt
Hoe mooi
Is jouw werkelijkheid
Jij bent net zo rijk
Zo rijk als je je voelt
Zo rijk als je je voelt