Busreis, tent, Engels, keuzesss

Ik kan me vooral herinneren van onze afgelopen week dat we de godganse dag in een snikhete bus hebben gezeten, waarin je amper kunt bewegen en dus meer dan de helft van de tijd slapend doorbrengt. Minimaal 6 uren, meestal 8 en 12, maximaal 14 uren. Dat betekent 4 uur d'r uit, omkleden, tent inpakken, snel ontbijt naar binnen proppen, als het lukt na het ontbijt tanden poetsen maar negen van de tien keer moet het ervoor wat ik echt zo ranzig vind - dan zit ik namelijk met de ontbijt resten nog in m'n mond in de bus - en daarna is het tijd om weer dan te zeggen tegen de camping waar we eerst al laat in de avond zijn aangekomen. Meestal moeten we in het donker onze tent opzetten, waar Kate en ik echt de állerbesten in zijn, NOT! Haha! Wij zijn twee klunzen waar na twee weken eindelijk het kwartje bij is gevallen en we nu eindelijk zelfstandig onze tent kunnen op-en af zetten of hoe je dat ook noemt. Het is in principe een simpel klusje van hooguit een kwartier, wij staan elkaar scheel aan te kijken en rommelen maar wat om. "Die stok in de ene opening of toch niet? En waar is de deur nou? Het zeil moet toch echt strakker. Rol jij de tent maar op, dan ga ik met mijn voeten de lucht eruit proberen te halen. Pff, het past niet!!!" Dit dan in Engels natuurlijk; )

Mijn Engels is al stukken beter dan toen ik bij Palm Tree kwam. De kinderen zuchtten dat er wéér zo'n slecht sprekende vrijwilliger denkt iets extra's te kunnen betekenen. Toch schreef een jongenjn een brief tijdens de Engelse les, waar ik voornamelijk Engels van de kids leerde i.p.v. ik hen lesgaf, dat hij me door mijn grappige karakter en open uitstraling me had vergeven dat ik me niet altijd kon verwoorden. Lief toch!!

Nu ik al vier maanden iedere dag Engels spreek, zou het wat zijn dat het nog steeds onder het basisniveau ligt. Mijn conversaties zijn oké. Het enige is dat ik het soms lastig vind om anderen te volgen. Zoals Aaron met z'n Britse Engels of een gids die in moeilijke woorden een rondleiding geeft. Ik knik ja, maar denk nee. Waar ik erg bang voor ben is dat ik het straks helemaal verleert ben. Oplossing zou zijn dat ik een cursus neem, maar ik heb niet perse daar de interesse in. Ook heb ik al een aantal jaren de droom om saxofoon te leren spelen. De tijd heb ik nooit, maar wie weet kan ik nu toch ergens een moment in de week voor mezelf vrijmaken.

~~
Het is me trouwens vanochtend in me nek geschoten. Ik kan me niet meer omdraaien naar links en voel me net een robot. Bij één verkeerde beweging en ik voel een flinke pijnscheut door mijn nek en schouder trekken. Net zo'n messteek. Ik hoop dat dit niet voor lang zo blijft, daar zit ik echt niet op te wachten........ IK KAN WEL JANKEN :(

 Vooral nu ik gisteren me eindelijk weer happy voelde. Ik heb voor degenen die het is ontgaan, een keuze gemaakt in of ik uit mijn hoofd zondag naar huis vlieg of nog drie weken met een deels nieuwe groep doorreis terug naar Kaapstad via Nambibië en Botswana. Dit grapje zou me 1800 euro kosten, zonder de omboek kosten van mijn vliegticket. Ik heb de afgelopen jaren heel veel geld aan de kant gezet voor deze rondreis en ik zou het me nét nog kunnen permitteren. Maar dan kan ik zowat geen enkele activiteit betalen en dus alleen mee doen aan de inclusieve dingen. Geld lenen van Heit geeft me niet echt een vrij gevoel. Aan de andere kant had ik er veel voor over en vind het geweldig om A te reizen en B om in Afrika te zijn.
Zoals de meesten wel weten ben ik een eeuwige twijfelaar. Mijn sterrenbeeld is weegschaal, dat verklaart al een hoop ;) Ik heb me suf gepiekerd en het heeft me tot niets gebracht. Iedere keer kwam ik toch bij hetzelfde uit. In het weekboek van Heit & Cristel was mijn opdracht voor deze week om knopen door te hakken. Ik heb mijn hart gevolgd. IK GA GEWOON NAAR HUIS. HET IS MOOI GEWEEST. Niemand wil denk ik stoppen met reizen en dat wil ik ook niet. Alleen doe ik net alsof ik nooit weer op reis kan. Terwijl er hier een meisje van in de dertig in onze groep zit en die heeft al meer dan vijftig landen bezocht. Dus ik kom wel weer terug naar Afrika. Dat weet ik voor duizend procent zeker.

Dus nu geniet ik voor twee deze week. Ik doe wat ik wil, denk niet te lang na of ik het te duur vind en lach. Het leven js véél te kort voor stress.