IK BEN JULLIE NIET VERGETEN HOOR!

Door: Nanneke van der Heide

Blijf op de hoogte en volg Nanneke

02 Augustus 2017 | Zuid-Afrika, Amanzimtoti

---

02 Augustus 2017 - 13:38

Nanneke Van Der Heide:

Op de een of andere manier lukt het niet om de volledige blog te plaatsen. Maar dit hoort er nog bij!!!!

De kinderen zijn na zoveel vrijwilligers gewend geraakt aan afscheid nemen en in die zin is dat alleen maar goed. Sowieso kunnen wij niet meer een hechtingsstoornis aanbrengen, daar zijn ze kinderen al te oud voor. Toch merk je dat er vaak twee van de vijftien kinderen zijn die er wel moeite mee hebben. Het hangt er ook vanaf of ze een speciale band hebben opgebouwd met de vrijwilliger. De jongens zijn al helemaal er makkelijker in, tenminste dat gevoel heb ik. Ze zwaaien de vrijwilligers uit en draaien zich weer om. Terug naar de televisie of naar hun kamer. Gelukkig zijn de kids niet helemaal afhankelijk van ons en redden ze zich wel. Maar zonder ons zie je dat vooral de jongsten zich nog meer vervelen dan dat ze al doen. Het is niet voor niks dat we hier zijn. De extra aandacht die ze krijgen, het steuntje in de rug, de schoollessen, spelletjesavonden, een aai over hun bol. Gewoon er zijn.

---

02 Augustus 2017 - 13:50

Nanneke Van Der Heide:

Vorige week maandag heb ik met de dagopening verteld dat ik eerder ga vertrekken. Op de een of andere manier vroegen ze het hele weekend tot wanneer ik zou blijven en het liefst vertelde ik hoe de vork in de steel zat, maar ik wilde het aan de kids vertellen als ze allemaal bij elkaar zouden zijn. Ik stond te trillen op mijn benen, kreeg van die kleffe zweethandjes en ik vocht tegen m'n tranen. Het bleef doodstil in de klas en ik voelde dat het een schok was. In de eerste pauze kreeg ik van 1 van de oudere jongens spontaan een knuffel en dat was precies wat ik nodig had. Ik had uitgelegd dat het totaal niet aan de kids lag en dat ik zelf niet goed in m'n vel zat. Dat mijn eerste vijf weken niet makkelijk waren geweest en dat ik tot de conclusie was gekomen dat beter voor mij is om verder te reizen. Naar een andere omgeving en andere mensen ontmoeten. Onderling met de vrijwilligers was het voor mij lang niet altijd gezellig en ik had veel moeite me te settelen. Terwijl ik normaliter zó contact leg, zelfs bij het wachten voor de bus met een vreemde een gesprek kan hebben; zonder dat het me moeite kost en ik er juist plezier aan beleef. De meiden waren jonger en we zaten niet op 1 lijn. Uiteindelijk heb ik het super gezellig met Jip gehad, ondanks dat ze hier 18 is geworden en we totaal verschillend waren. Na Jip kreeg ik Susan, Esther en Mandy ervoor terug. Twee weken waren we de vier musketiers en deelden we alles met elkaar. Tot aan afgelopen maandag. Kyra is erbij gekomen en er is een splitsing ontstaan. Kyra is hier voor de vierde keer en was dus meteen gesettelt. Susan en Kyra kenden elkaar al en tussen hen klikt het erg goed. Ik weet niet wat er is gebeurt en Kyra kan ik niet beschuldigen van de sfeer die er de afgelopen week heerste. Wat ik wel weet dat ik weer heel duidelijk zag wat mijn positie is in dit soort situaties. Ik ben de heilige maagd Maria die iedereen de hand boven het hoofd houd en alles wegsust. Ik kan eventjes mee roddelen, maar ik merk al snel dat ik me er niet prettig bij voel. Dus ik ga in het midden staan en voel me net zo'n octopus. Kyra en Susan trekten me mee in hun irritaties en Mandy en Esther sloten zich steeds meer af. Er ontstonden discussies over geld (7 euro voor boodschappen) en over wie de meeste flesjes bier had gedronken. Zoals altijd super onbelangrijk en zo zonde van de tijd die we hier met de kids hebben. Donderdag was ik er echt he-le-maal klaar mee. Ik werd chagrijnig, reageerde het op de kids af en wilde niet langer doorgaan met spelletjes spelen.

Uiteindelijk ben ik één dag voordat Esther en Mandy weggingen, met hen in gesprek gegaan. Ik heb mijn kant van het verhaal verteld. Wat ik na al mijn zelfverzekerdheidstrainingen en therapie wel heb geleerd is dat ik nadat ik eerlijk en oprecht mijn deel van het verhaal heb verteld, het ook bij de ander kan neerleggen. Dat is echt voor het eerst trouwens. Ik heb alle jaren altijd alles op mijn schouders gelegd. Vindt je het logisch dat ik na het ongeluk een burn-out kreeg... Het is veel te zwaar de problemen van de wereld met je mee te dragen. Nu alleen nog een truc vinden om al die puinzooi los te laten en ervan af te vegen. Schoon schip te maken. Dat lukt schijnbaar niet in drie tellen...

Ik heb in ieder geval m'n zegje gedaan en gezegd dat als Esther en Mandy nog ergens mee zaten, ze dat zelf moesten bespreken. Ik wil er niet meer tussen zitten en last van hebben. Want het gaat helemaal nergens over....!

~~

Nog iets heel anders wat ik me jullie wil delen. In het begin als je hier een knal hoort, denk je dat het vuurwerk is. Nu ik hier al acht weken ben, weet ik wel beter. Het is geen december nu en we zijn hier in Zuid-Afrika, dichtbij vele Townships... Oftewel, de kogels vliegen je figuurlijk om de oren. Vaak hoor je één knal, soms een paar achter elkaar, maar vandaag (vrijdag) is het echt 'feest'... De hele dag door horen we knallen. Zonet had ik zelfs het gevoel dat er een bom was ontploft. Ik weet niet of ik naïef ben, maar ik had niet verwacht dat de criminaliteit zó hoog is in ZA. Je hoort wel verhalen en ik was goed voorbereid op reis gegaan, alleen dit is wel apart om mee te maken... Het gekke is ook nog dat je na die knal niemand hoort gillen of schreeuwen. Je zou toch zeggen dat de kogels niet alleen in de lucht worden geschoten. Wel heftig dat als de 50 knallen van vandaag daadwerkelijk slachtoffers hebben gemaakt. Ik denk dat wij daar nooit achter komen...

En over criminaliteit gesproken. Ik weet zo 1,2,3 niet meer of ik jullie al heb verteld over de zogenoemde 'Parra's'. Parra's zijn dieven/inbrekers. In de eerste week van mijn Palm Tree avontuur zijn er een aantal handdoeken van de waslijn gegrist en heb ik later zelf ook nog zo'n kerel over het terrein zien rennen. Deze jongens zijn 9 van de 10 keer verslaafd aan een veelvoorkomende drug. Wat ik als enige weet dat het dodelijk is en dat één van de verschijnselen/bijwerkingen van de drug is dat je rugklachten kunt krijgen. Daardoor rennen/lopen de meesten krom. Wel vreemd dat de politie er niets aan doet en dat de kinderen heel luchtig vertellen over hoe zo'n iemand gestraft wordt. Blijkbaar gaan ze dan met een groep die Parra in elkaar meppen. Oftewel het probleem zelf oplossen. Vindt je het logisch dat er geweld is in deze wereld en dat mensen gerechtigheid willen... Ik hang in ieder geval niet heel graag mijn was op en je kunt niks laten rondslingeren (handig voor mij als mega chaoot haha)! Als ik bijvoorbeeld mijn zonnebril ophaal moet ik de deur meteen daarna sluiten van ons slaaphuis. Fijn als je nog iets vergeten bent en dus het extra slot en niet te vergeten de veiligheidsdeur opnieuw moet openmaken. Laat staan dat ik thuis in Akkrum al moest wennen aan dat Mem 's ochtends als ze wegging de deur op slot deed, omdat ik dan nog sliep. Zo irritant als ik dan het tafelkleed wilde uitslaan en eerst de achterdeur moest openmaken. Zo omslachtig allemaal ;)


---

02 Augustus 2017 - 20:30

Ada:

Dag Nanneke,

Wat een verhaal. Zo maak je heel wat mee. Ook leer je er dus heel veel! Maak er nog maar wat van je laatste weken!!!

Groetjes Ada

---

02 Augustus 2017 - 21:24

Minke :

Hoi Nan, we zijn weer helemaal bij! Op je reis en trip is het ook met vallen en opstaan, net als thuis, op school of werk. Uiteindelijk een hele rijke ervaring die je weer mee beemt. Gebiet nog van je laatste dagen in palm tree en dan heerlijk met mem op stap! Groetjes Minke