Tweede keer hiken

Ja, ik ben chaotisch. En ik had niet genoeg tijd om te vertellen over de afgelopen dagen/week. Dus vandaar eerst mijn afscheidsblog en nu de belevenissen.

Ik wil jullie meenemen in mijn super goede idee om mee te doen aan een hike... Thuis vind ik wandelen fijn. Met Libbe erop uit. De zon op mijn gezicht laten stralen. Hiken is heel wat anders. Dat is klimmen en klouteren. Figuurlijk met stokken in de hand. Ik ben er niet voor gemaakt. Vreselijk heftig was het. Bij de briefing aan het begin, zei onze gids dat het mentaal en psychisch een pittige exercise zou worden. De moed zakte me meteen in de schoenen. Met een helm op mijn kop en een zwemvest aan starten we onze hike. Stijl op een trap naar beneden en over rotsen manoeuvreren. Mijn knieeën trilden, het zweet liep met straaltjes over mijn gezicht en mijn mond voelde kurkdroog. Ik herhaalde tijdens de hele hike een mantra in mijn hoofd: "Je kunt het, you are still alive, kom op!!" Gelukkig hadden we twee super aardige gidsen mee op pad. Eentje voorop en de ander als laatste. Wij vrouwen mochten als eerst. Ik denk zodat ze ons beter konden ondersteunen, ofzo. Het groepje bestond uit een stel van boven de vijftig uit Amerika, een jong stel uit Australië, Christopher (van mijn groepsreis) en een man ook volgens mij uit Amerika. De vrouw en ik waren het meest aan het klunzen. Maar gelukkig verscheen er telkens in mijn onbalans een hand hulp van iemand uit de groep.

Bij de omschrijving stond hiken, zwemmen en 'raften'. Dus wat doet Nanneke? Ik neem natuurlijk mijn handdoek mee. Zó onpraktisch. Mijn tas was loodzwaar. Ik sleepte met een heel overlevingspakket op mijn rug, inclusief koekjes, een setje droog ondergoed plus hempje, lollie's, deet etc.

Ik liep op mijn Teva sandaaltjes. Dit leek leuk met het water enzo, maar de rotsen zijn glad, dus het risico dat ik op mijn plaat zou gaan, was groot.

Met de raft zijn we langs de Victoria Falls gevaren. Daar konden we van een hoge rots springen, dichtbij de stroomversnelling. Zonder mijn contactlenzen kon ik de diepte toch niet goed inschatten, dus ach waarom ook niet. Achteraf wilde ik het nog wel tien keer doen. Kreeg er echt een kick van :)

Eén van de gidsen had gezegd dat omhoog klimmen beter was, omdat je dan meer controle hebt. Ik voelde me in die zin zekerder bij de stappen die ik zette. Maar het was toch echt héél erg pittig. Ik wilde opgeven. Het was zó ontzettend zwaar. Vooral na vier maanden me volgepropt te hebben met lokaal eten, snacks in de bus en alcohol tijdens uitgaan en dus geen enkele beweging heb gehad. Ik was dan ook ontzettend blij toen ik badend in het zweet bovenkwam. Het biertje sloeg ik zowat achterover haha. En stiekem ben ik behoorlijk trots op mezelf :)