Niet alleen maar leuk...!!

Hier zit ik dan. In een fotoshop, achter een giga slome computer, die zegt dat het nog 4 uur duurt om 20 foto's te versturen en continue vastloopt en zorgt dat mijn humeur naar min 50 is gezakt en ik niet meer een lach op mijn gezicht kan toveren, omdat mijn GEDULD OP IS. Ik heb nu werkelijk alle mogelijke, gratis manier geprobeerd om foto's te verzenden. Dropbox, Wetransfer, Email, Picasa. Het kan wel, maar het duurt echt de hele dag... 1 foto duurt ongeveer 20 minuten, niet te geloven toch?! Iedere minuut dat ik hieraan besteed kost ook geld en ja dat kan ik permitteren, maar ik heb wel wat beters te doen qua tijd en qua geld kan ik het ook aan bijvoorbeeld de kids besteden.

Sorry, dat wilde ik even kwijt... ;)

Het gaat goed. Nouja, het gaat beter. Toen ik in Oeganda was, had ik de tijd van mijn leven. Ik vergeet nooit meer hoe ik gelukkig ik me daar voelde tussen al die kindertjes. Nu ben ik ook in Afrika, maar op een hele andere plaats, in een andere setting, met meisjes in 1 huis, lesgeven in het Engels. Het is niet te vergelijken en ontzettend wennen. Vooral het feit dat ik nog niet kon doen waar ik hiervoor gekomen ben, was voor mij een pittig dingetje. Drie weken lang bikkelen met Engelse scheikunde en aardrijkskunde vond ik eerlijk gezegd niet zo'n pretje. Natuurlijk wilde ik met alle liefde Ros helpen om het schoolsemester goed in te kunnen gaan, alleen heb ik in NL nooit scheikunde gehad en is mijn Engels bar slecht. Nee, dat is overdreven. Ik kan me prima redden, maar om samenvattingen te typen in het Engels is wel andere koek. De drie weken vakantie van de kids zijn nu voorbij (eindelijk voor mij) en vanaf vandaag kan ik echt gaan doen waar ik blij van word. De kinderen helpen die een lager niveau hebben, niet kunnen schrijven&lezen en soms wat buiten de boot vallen in een groot gezin van 15 kinderen. Er zijn ongeveer vier kinderen die extra aandacht nodig hebben en ik ga de komende weken mijn uiterste best doen om te laten merken dat ik ervoor ze wil zijn. Bij mij mogen ze doen wie ze zijn en krijgen ze de ruimte om zichzelf te ontwikkelen tot een volwaardig mens. De andere kinderen hebben uiteraard ook een steuntje in de rug nodig, alleen kunnen zij wel zelf hun vinger opsteken als ze iets willen zeggen en die andere kinderen vinden dat lastig. Het past precies in mijn plaatje van mijn opleiding en stages in NL. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat uitpakken!

Er zijn momenten dat je niet altijd haantje de voorste kunt zijn en zonder nadenken kunt schreeuwen wat je vindt. De hele dag met elkaar in 1 huisje, ik kan zeggen dat het niet fantastisch is. Jip en ik zijn beide rommelkonten en in die zin is het goed dat we nu beide in een ander huisje slapen. Even tot jezelf komen en opladen na een drukke dag. En de rotzooi die je maakt is je eigen zaak. Maar in het woonhuis moet je alles met elkaar delen. Ik heb nogal een groot verantwoordelijkheidsgevoel en denk al snel: 'Ach, ik ruim het wel weer op.' Zonder afwasmachine leven is een groot verschil, maar begint normaal te worden. We roeien met de riemen die we hebben!

Ik kan het in ieder geval goed met Jip vinden en dat is al heel wat. Wat grappig blijft is dat het contrast tussen haar en mij erg groot is. Ze is 17 jaar, net cum-laude geslaagd voor het VWO (oftewel koppie koppie), vol energie, harstikke sportief, voetbalmeisje en eet de hele dag gezond. Ik zit met een dikke, vette double hamburger in een take away restaurant, zij heeft haar eigen bakje met couscous mee. Ik zit een zak chips naar binnen te schuiven en zij doet ondertussen voor mijn neus een aantal squads, gaat 'even' opdrukken, drie minuten planken en ga zo maar door...

Later deze week zal ik nog even wat met jullie delen over afgelopen weekend.... BUNGEEJUMPEN......... TOTALLY CRAZY!!!